Συνηθίζεται, οι ποταμοί να παίρνουν αρσενικό όνομα. Το θηλυκό γένος το έχουμε σοφά χαρίσει στη φύση, τη μητέρα Γη, που εδώ έρχεται σε γάμου κοινωνία με τον πατέρα όλων των ποταμών του κόσμου, τον γιγάντιο Αμαζόνιο. Δεν θα μπορούσε να γίνει πιο ταιριαστό ζευγάρι, παρά με αυτόν τον τιτάνα, σε μια σχέση παράφορη και μυσταγωγική.
O Αμαζόνιος, δημιουργός ζωής, παραισθήσεων και θρύλων, όπως αποκαλείται, μας κάνει να βιώσουμε τη φύση σε όλο της το μεγαλείο, την ομορφιά, την έκπληξη, το άγνωστο, μια εμπειρία μυστηριακή. Ακούμε τους ήχους της ζούγκλας, νιώθουμε τη βροχή που από το σώμα μας κυλά πάνω στον καμβά της φύσης και μετά από ένα μοναδικό ταξίδι για περισσότερα από 6.000χλμ, όσο η ακτίνα της γης, καταλήγει στις βραζιλιανικές ακτές στον Ατλαντικό.
————— ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ ——————
ΙΚΙΤΟΣ – ΤΟ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ ΤΟΥ ΑΜΑΖΟΝΙΟΥ
Το Ικίτος των 400.000 κατοίκων και πρωτεύουσα της περουβιανής αμαζονίας, κατέχει τον τίτλο της μεγαλύτερης πόλης της γης χωρίς οδική σύνδεση με τον υπόλοιπο κόσμο, χτισμένο στην καρδιά ενός λαβύρινθου ποταμών. Ιδρύθηκε από έναν ιεραπόστολο στα μέσα 19ουαιώνα σαν ισπανική αποικία και πήρε το όνομα του από την ομώνυμη φυλή που προϋπήρχε. Πρόκειται για μια γοητευτική πόλη, το τελευταίο σύνορο του πολιτισμού, φυτεμένο στο κέντρο του κόσμου του Αμαζόνιου.
Η πτήση από τη πρωτεύουσα Λίμα, περνά πάνω από τα 3 πλέον ξεχωριστά και εντυπωσιακά τοπία του Περού πριν φτάσει στο Ικίτος: πρώτα τα παράλια του Ειρηνικού ωκεανού, με ερήμους και αμμόλοφους, μετά, τις χιονισμένες βουνοκορφές των Άνδεων και τέλος, το πολυπόθητο δάσος βροχής. Καθώς το αεροπλάνο κατεβαίνει για προσγείωση μέσα σε πυκνά σύννεφα και βροχή, μεγαλώνει το δέος μας για τον προορισμό, φαίνεται ότι θα προσγειωθούμε πάνω σε κάτι σαν νησί ανάμεσα σε ποτάμια. Άραγε τι εννοούν σε ένα τέτοιο μέρος σαν διάδρομο προσγείωσης? Μήπως κάποιο λασπωμένο άνοιγμα της ζούγκλας? Τελικά όλα πάνε καλά, ενώ βγαίνοντας από το αεροπλάνο οι συνθήκες αποδεικνύονται πολύ διαφορετικές από τη Λίμα: νύχτα, ζέστη και βροχή. Μήπως ο πιλότος έχασε την πορεία του και προσγειωθήκαμε στην Ασία? Με τόσο νερό παντού, νομίζεις ότι στο δρόμο θα βρεις κροκόδειλους. Δεν ξέρουμε ακόμα μέχρι που φτάνει ο Αμαζόνιος-μήπως έχει ξεχειλίσει σήμερα το βράδυ? Μέσα σε ατμόσφαιρα ταινίας θρίλερ, παίρνουμε ταξί για το ξενοδοχείο μαζί με έναν βορειοαμερικάνο, που μαθαίνουμε ότι ήρθε ειδικά για να επισκεφτεί-πολλοστή φορά-ένα μάγο-θεραπευτή, ένα σαμάνο, που ζει βαθειά στο δάσος. Αποδεικνύεται ότι και ο ταξιτζής–σίγουρα φταίει κάποια συνωμοσία του σύμπαντος…- είναι φανατικός οπαδός του ίδιου σαμάνου, μιλάνε με ενθουσιασμό για τις τελετές που έχουν παρακολουθήσει, τα απίστευτα που έχουν δει κοντά του. Νιώθουμε ήδη από τα πρώτα λεπτά στο Ικίτος, ότι έχουμε μπει σε ένα νέο κόσμο.
Η πόλη βρίσκεται στη συμβολή του Αμαζόνιου με τους ποταμούς Nanay και Itaya, σε υψόμετρο 120μ και 3.300χλμ μακριά από τις εκβολές στη Βραζιλία, γεγονός που δίνει πολύ μικρή κλίση στο ποτάμι και εξηγεί την αργή ροή και τη φαρδιά σαν θάλασσα κοίτη του. Είναι το κύριο περουβιανό λιμάνι του Αμαζόνιου, συνδεόμενο ποταμο-πλοικώς, μετά από ολιγοήμερο ταξίδι, τόσο με τη βαθύτερη ζούγκλα της Pucallpa και του Urimaguas, όσο και με τη Βραζιλία. Οι συνθήκες στα ποταμόπλοια εδώ δεν είναι ιδανικές, ενώ η κουκέτα αντικαθίσταται συνήθως από μια αιώρα, που ο κάθε επιβάτης φέρνει ο ίδιος και τοποθετεί κατά βούληση στο κατάστρωμα του πλοίου!
Το Ικίτος άκμασε τις τελευταίες 2 δεκαετίες του 19ουαιώνα και τη πρώτη του 20ου από το εμπόριο του καουτσούκ που παραγόταν στα δάση της περιοχής, ώσπου η καλλιέργεια μεταφέρθηκε και σε άλλες χώρες. Τις παλιές καλές εποχές λέγεται ότι είχε καλύτερη συγκοινωνιακή σύνδεση με την Ευρώπη μέσω του Αμαζόνιου, παρά με την πρωτεύουσα Λίμα.
BARRIO DE BELEN, Η ΒΕΝΕΤΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΟΥ
Καθώς ακολουθούμε τη ριβιέρα της πόλης, ένα παιδί μας κάνει νόημα να το ακολουθήσουμε. Διστακτικά, αφήνουμε να μας οδηγήσει να διασχίσουμε ένα ατέλειωτο δίκτυο με σπίτια χτισμένα πάνω σε πασσάλους, είμαστε στο Μπέλεν (Βηθλεέμ!) που τη βροχερή εποχή πλημμυρίζει. Το νερό ανεβαίνει μέχρι 10μ, και τα σπίτια επικοινωνούν μεταξύ τους με βάρκες, ενώ ο κάτω όροφος γίνεται…υποβρύχιος και το νοικοκυριό συγκεντρώνεται στον επάνω. Το κάτω σπίτι χρησιμοποιείται όταν το νερό αποσύρεται και αποκαλύπτεται το έδαφος.
Ο αυτόκλητος ξεναγός, μας οδηγεί στον κοντινό Itaya. Εκεί έχει επινοηθεί άλλο σύστημα προσαρμογής των κατοικιών στο ύψος του νερού: τα σπίτια είναι πλωτά, χτισμένα πάνω σε σχεδίες από χοντρούς κορμούς. Όσοι νοιάζονται να έχουν καλό γείτονα, δεν αλλάζουν σπίτι, απλά…λύνουν τον κάβο τους και τον δένουν παρακάτω! Υπάρχει μια δυσκολία όταν ‘παρκάρουν’ τα σπίτια τους στο έδαφος μόλις χαμηλώσει το νερό:αν δεν κάτσει σε οριζόντιο χώρο, τότε για μήνες θα ζουν…πλαγίως πάνω σε κεκλιμένο επίπεδο.
Όλη η ζωή στο Μπέλεν εκτυλίσσεται γύρω από το ποτάμι, τόσο πάνω στις όχθες όσο και σε πλωτή μορφή, από το παντοπωλείο, μέχρι τις…τουαλέτες! Ονομάζεται και ‘Βενετία του Περού’, καθώς και ‘φτωχή Βενετία’-‘Venetia pobre’, τόσο γραφική αλλά και τόσο βυθισμένη στο νερό και στη φτώχια ταυτόχρονα, που αφήνει πάντα κάποιους ανθρώπους στο περιθώριο, φαινόμενο ορατό και στην υπόλοιπη πόλη. Είναι ωστόσο η κύρια αγορά της πόλης, κάθε μέρα πουλάνε εδώ την πραμάτεια τους οι γεωργοί, ψαράδες, κυνηγοί, συλλέκτες βοτάνων κλπ. Ξεχωρίζει η οδός ‘φαρμάκων’, όπου οι ντόπιοι παραδοσιακοί θεραπευτές-curaderos-αγοράζουν τις πρώτες ύλες τους, αλλά και όπου ο ταξιδιώτης μπορεί να απολαύσει ρούμι τοπικής παραγωγής.
( ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ )
