Μετά τις εντυπωσιακές εικόνες της πρωτεύουσας της περουβιανής αμαζονίας Ικίτος, που περιγράφηκαν στο προηγούμενο άρθρο, δεν μπορούμε -και δε θα έπρεπε- να αρνηθούμε την επιθυμία για μια βουτιά στα βάθη της ζωής του ποταμού, να πλησιάσουμε τους ανθρώπους που ζουν στο αχανές δίκτυο των μικρότερων παραποτάμων του και να αγγίξουμε τη φύση που σε πολλά μέρη έχει μείνει αναλλοίωτη για χιλιάδες χρόνια. Μετά από την απαραίτητη συλλογή πληροφοριών για τη διοργάνωση του εγχειρήματος και την εθιμοτυπική σκληρή διαπραγμάτευση, κανονίζεται το ζητούμενο ταξίδι.
Οδηγός αναλαμβάνει ο Χουάν, γέννημα-θρέμμα του Αμαζόνιου και ξεκινάμε με την τυπική βάρκα ‘llevo-llevo’, ελισσόμενοι για ώρες μέσα στα δαιδαλώδη κανάλια και μανουβράροντας για αποφυγή των βυθισμένων κορμών. Αν δεν ξέρεις το δίκτυο, δεν πρόκειται να καταφέρεις να βγεις ποτέ, ένας κανονικός λαβύρινθος.
Σε απόμερα σημεία των ποταμιών έχουν τα μυστηριακά καταφύγιά τους, πολλοί μάγοι των φυλών της περιοχής, οι σαμάνοι, που αποτελούν και το …εθνικό σύστημα υγείας, μέσα στο δυσπρόσιτο δάσος. Χρησιμοποιούν άγνωστα βότανα, για κάθε ασθένεια, ενώ ακόμα και ταξιδιώτες, κυρίως αμερικάνοι, έρχονται για τις μυστικές πατροπαράδοτες θεραπείες, που φημολογείται οτι χρησιμοποιούν και παραισθησιογόνα αφεψήματα. Εμείς δεν καταφέραμε να βρούμε κάποιον στη διαδρομή μας.
Μετά από επισκέψεις σε παρόχθια χωριά ιθαγενών –το χαμόγελο δεν έλειψε ποτέ από τα χείλη τους- μαθήματα παραδοσιακών χορών και κυνηγιού με σημάδι με φυσοκάλαμα, φτάνουμε στο πολύ όμορφο συγκρότημα όπου θα διαμέναμε. Οι εγκαταστάσεις είναι τόσο πλήρεις που σε εκπλήσσουν, για τόσο απομακρυσμένο μέρος. Υπάρχει ακόμα καιπισίνα, φυσικά με νερό Αμαζονίου παρακαλώ (ελπίζω να μη μπήκε κατά λάθος και κανένα πιράνχα), μπαράκι, μπιλιάρδο. Χμ, δεν προβλέπεται να είναι τόσο σκληρή η διαβίωση στη ζούγκλα!
Εδώ εργάζονται κυρίως ιθαγενείς από γειτονικά χωριά. Δουλεύοντας στον κήπο, οι κοπέλες σχολιάζουν πάντα κάτι όταν περνάω και κρυφογελάνε ντροπαλά, έχουν όμως τόση αθωότητα που σκλαβώνει. Τι να βρίσκουν άραγε, μήπως είναι το χρώμα μου, το ύψος, ή η μύτη? Α, όχι και η μύτη μου! Όμως, ας είναι, ότι κι αν βλέπουν, είναι τόσο αγνά πλάσματα που δεν μπορώ παρά να διασκεδάσω κι εγώ μαζί τους. Κρίμα που δεν ξέρω…αμαζονιακά. Που είσαι βρε Χουάν να βοηθήσεις?
Τη νύχτα ανεβήκαμε βαρκάδα το ποτάμι, χρησιμοποιώντας τη μηχανή και επιστρέψαμε με σβηστή. Τι πλούσια σιωπή. Γέμιζε κάθε τόσο από τους ήχους άγνωστων και αόρατων πλασμάτων, που θα πρέπει να μας κοίταζαν με απορία, ή ακόμα, μας αξιολογούσαν αν αξίζουμε για πιθανό μεζεδάκι! Τελικά όλα κύλησαν καλά, η βάρκα θροΐζοντας έκοβε το νερό αργά και εμείς την υγρασία του αέρα, μέχρι που το ρεύμα μας έφερε στη βάση μας.
Την επόμενη μέρα συνεχίζονται οι εθιμοτυπικές επισκέψεις στα γύρω χωριά, με παράλληλα μαθήματα χορού, φυσοκάλαμου και πεζοπορίες μέσα στο δάσος. Ο Χουάν μας αναθέτει να πιάσουμε…φρέσκα ψάρια -‘Pescado fresco’- για το γεύμα μας, τα ξακουστά πιράνχας! Μετά από πολύ κόπο και αναμονή, τσίμπησαν 2-3, αλλά τελικά αρνήθηκαν την πιθανότητα να καταλήξουν στο πιάτο μου και έπεσαν πάλι μέσα στο ποτάμι.
Ευτυχώς που ο βαρκάρης και ο οδηγός ήταν βιρτουόζοι -μεγάλωσαν εκεί- και δε μείναμε νηστικοί. Πρόκειται για μάλλον μικρά ψάρια, μεγέθους πέστροφας -δεν μοιάζουν σε τίποτα με την εντύπωση που μας είχε δημιουργήσει το Χόλυγουντ. Μάλιστα, μας λένε οτι αν δεν ματώνεις, δεν σε πειράζουν και μπορείς να κολυμπήσεις άφοβα. Για μια δοκιμή, επιστράτευσα όλο μου το θάρρος για ένα και μόνο ένα λεπτό, αφουγκραζόμενος αδιάλειπτα αν συνεχίζω να έχω ακόμα όλα τα μέλη μου! Τέλος, για να μη δοκιμάσω άλλο την τύχη, βγήκα έξω, καμαρωτός για το κατόρθωμα. Όμως, ο Χουάν και ο βαρκάρης έκαναν μπάνιο ανέμελοι, σαν να βρίσκονταν στη πισίνα της αυλής τους.
Ο ταξιδιώτης δε θα πρέπει να διανοηθεί ότι θα φύγει από το Ικίτος χωρίς να μπει στη ζούγκλα, φτάνοντας βαθιά μέσα της, είτε με βάρκα είτε ακόμα, για τους πιο βιαστικούς και με υδροπλάνο. Μια τουλάχιστον διαμονή στο ποτάμι, θα μείνει αξέχαστη εμπειρία. Οι πιο τολμηροί θα μπορούσαν να συνεχίσουν με μια ακόμα διανυκτέρευση σε ελεύθερη κατασκήνωση, πάντα μαζί με τον οδηγό, δεν είναι μέρος να ανεξαρτητοποιηθείς εδώ. Το επόμενο βήμα είναι να φιλοξενηθείς από ντόπιους. Δεν είναι κάτι που κανονίζεται εύκολα, ωστόσο είναι δυνατόν να μείνεις σε χωριό ή σε κάποιο σαμάνο. Και τότε απλώς ξεκινάει η πραγματική γνωριμία με τον Αμαζόνιο…
“Συνηθίζεται, οι ποταμοί να παίρνουν αρσενικό όνομα. Το θηλυκό γένος το έχουμε σοφά χαρίσει στη φύση, τη μητέρα Γη, που εδώ έρχεται σε γάμου κοινωνία με τον πατέρα όλων των ποταμών του κόσμου, τον γιγάντιο Αμαζόνιο. Δεν θα μπορούσε να γίνει πιο ταιριαστό ζευγάρι, παρά με αυτόν τον τιτάνα, σε μια σχέση παράφορη και μυσταγωγική”
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…. (με το τρίτο και τελευταίο μέρος του οδοιπορικού)
κείμενα-φωτό: Nikoskap
—————————————————————————————————-
